Buz Gibi Soğukta Sıcak Kalan Şeyler

Hava buz gibi…
Soğuk, insanın yüzünü değil; sanki içini kesiyor. Nefes alırken ciğerler sızlıyor, parmaklar daha cebin ağzına varmadan üşüyor. Sokaklar sessiz, insanlar aceleci. Herkes bir an önce kapalı bir yere, bir sıcaklığa ulaşma derdinde.

Ama soğuk, sadece dışarıda değildir.
Bazı günler insanın içi de üşür. Bir söz eksik kalır, bir telefon çalmaz, bir kapı açılmaz… İşte o zaman, montlar yetmez. Çünkü iç üşümesi, kat kat giyinmeyle geçmez.

Buz gibi havalarda insan daha çok düşünür.
Hayatın hızının yavaşladığı, adımların küçüldüğü zamanlardır bunlar. Belki de soğuk, bize “dur” demek için vardır. Kendimize bakmamız, kalbimizi yoklamamız için…

Bir bilge şöyle demiştir:

“Soğuk, insanı titreterek değil; düşündürerek olgunlaştırır.”

Böyle havalarda küçük şeyler büyür.
Bir çayın buharı, bir sobanın çıtırtısı, bir pencereden sızan sarı ışık… Hepsi, insanın içini ısıtan küçük mucizelerdir. Soğuk bize şunu hatırlatır: Mutluluk çoğu zaman dev şeylerde değil, fark edilen ayrıntılardadır.

Ve insan, en çok soğukta insan olur.
Birine atkısını uzatırken, kapıyı biraz daha açık tutarken, “üşüdün mü?” diye sorarken… Merhamet, en çok kışın görünür. Çünkü iyilik, soğukta daha net hissedilir.

Umut da böyledir.
Kışın ortasında çiçek açmaz belki ama kök salar. Toprak donmuş gibi görünür ama altında bir hazırlık vardır. Bahar, kışın gizli emeğidir.

Belki sen de bugün üşüyorsun.
Sadece havadan değil; hayattan.
Ama şunu unutma: İçini ısıtan şeyler hâlâ burada. Bir ses, bir anı, bir hayal, bir “henüz bitmedi” duygusu…

Soğuk geçer.
Her kış geçer.
Ama bu arada öğrendiklerimiz kalır.

O yüzden buz gibi havada biraz yavaşla.
Ellerini ısıt, kalbini ihmal etme.
Çünkü insan, en soğuk günlerde bile
içindeki sıcaklığı kaybetmediği sürece üşümez.

27 Aralık 2025